10/29/10

1 αφίσα & 1 κείμενο για τις "αυτοδιοικητικές" εκλογές

Μια πρωτοβουλία ανθρώπων από το χώρο αποφασίσαμε να παρέμβουμε σχετικά με τις επερχόμενες εκλογές και τον "Καλλικράτη" με μοιράσματα στις γειτονιές του Κορυδαλλού.

Αφίσα & κείμενο λοιπόν, όχι μόνο ενάντια στην ανάθεση αλλά και την απάθεια.
 

Περιπαικτική αφίσα που κολλιέται σε δημόσιους χώρους!

10/28/10

Ανακοίνωση της συσπείρωσης για την ψυχιατρική μεταρρύθμιση

“ΨΥΧΙΚΗ ΥΓΕΙΑ” ΕΙΝΑΙ ΔΥΝΑΤΗ ΜΟΝΟ ΠΑΝΩ ΣΤΑ ΣΥΝΤΡΙΜΜΙΑ ΤΟΥ ΜΝΗΜΟΝΙΟΥ ΕΕ/ΔΝΤ

Πριν μερικές μέρες, στο τέλος μιας ανοιχτής εφημερίας, το ΨΝΑ (Δαφνί) είχε, στα (συνολικής δυναμικότητας 225 κλινών) τμήματα εισαγωγών, 304 νοσηλευόμενους, δηλαδή, περίπου 80 ράντζα. Στις ανοιχτές εφημερίες, πριν και μετά, ο αριθμός είναι λίγο μικρότερος, αλλά πάντα πάνω από την υπέρβαση του 30% των κλινών, βάσει της οποίας υπάρχει κανονισμός να «κλείνει» η εφημερία. Αλλά, αν «κλείσει» και το Δαφνί, η έσχατη των ψυχιατρικών «αποθηκών» της χώρας, τι απομένει;
Καταλαβαίνει εύκολα κανείς το είδος της διαχειριστικής/διεκπεραιωτικής βιασ-ύνης να γίνονται εξιτήρια, ώστε να υπάρχει χώρος στην επόμενη εφημερία, όχι για κρεβάτι, αλλά, έστω, για ένα ράντζο. 

Ταυτόχρονα, το ενδιαφέρον των διοικούντων, σε εφαρμογή της κεντρικής πολιτικής, επικεντρώνεται αποκλειστικά στις ‘οικονομίες’, στις περικοπές, στις συγχωνεύσεις/καταργήσεις ξενώνων και οικοτροφείων και ψυχιατρικών τμημάτων. Καθώς υπολογίζεται ότι θα συνταξιοδοτηθούν φέτος, χωρίς ν΄ αντικατασταθούν, περί τους 120 νοσηλευτές/τριες, έχουν ήδη μπει σε κίνηση διαδικασίες διοικητικών μετακινήσεων, τόσο στις στεγαστικές δομές όσο και στα τμήματα εισαγωγών, σε μια λογική ‘ισομοιράσματος’ του εναπομείναντος νοσηλευτικού προσωπικού – λογική που έχει ως αποτέλεσμα τη διάλυση των θεραπευτικών ομάδων, προκειμένου να υπάρξει ο ελάχιστος αριθμός προσωπικού σε άλλες δομές για τη στοιχειώδη λειτουργία τους… 

Αντίστοιχα, στο γειτονικό Δρομοκαίτειο, η Διοίκηση του ‘κληροδοτήματος’ ξεκίνησε τις περικοπές από τις αμοιβές των ‘ασθενών’ που εργάζονται στα κυλικεία (δείχνοντας, για μιαν ακόμη φορά, το παροιμιώδες ιδρυματικό και απάνθρωπο ‘πρόσωπό’ της) και προχώρησε, αφήνοντας αχαλίνωτο τον εγγενή αυταρχισμό της, στην πειθαρχική και ποινική δίωξη δύο ψυχολόγων που υπερασπίστηκαν τα δικαιώματα των ασθενών. Στο κείμενο που δημοσίευσαν και για το οποίο διώκονται, αποκαλύπτουν, μεταξύ άλλων, ότι υπάρχουν αποφάσεις του ΔΣ του Δρομοκαιτείου που προβλέπουν το ξαναγέμισμα των τμημάτων χρόνιας παραμονής, αρχίζοντας από δύο πανάθλια και ετοιμόρροπα κτίρια – δίνοντας, έτσι, το σύνθημα και εγκαινιάζοντας επίσημα και ανενδοίαστα την επιστροφή  στην κατάσταση της προ της κακέκτυπης ‘ψυχιατρικής μεταρρύθμισης’ περιόδου – από την οποία, άλλωστε, ποτέ η Διοίκηση του ‘κληροδοτήματος’ δεν άφησε το Δρομοκαίτειο να μετακινηθεί.
Κάτι παρόμοιο ακούστηκε και από τα Χανιά, ως ‘υπαινιγμός’, όταν με αφορμή την πρόσφατη πυρκαγιά στην ψυχιατρική κλινική του νοσοκομείου Χανίων, ο Διοικητής έσπευσε να δηλώσει ‘πόσο λάθος και βιαστική’ ήταν η μεταφορά της ψυχιατρικής κλινικής από το Ψυχιατρείο στο εν λόγω κτίριο. 

Το καινούργιο, στην περίοδο που διανύουμε, δεν είναι πια το τέλμα, στο οποίο είχε βυθιστεί τα τελευταία χρόνια το στρεβλό κατασκεύασμα μιας κατ΄ ευφημισμόν  ‘ψυχιατρικής μεταρρύθμισης’. Το καινούργιο είναι η έναρξη της κατεδάφισης του όλου συστήματος - όχι πια η συντήρηση του εξωραϊσμένου νεο-ιδρυματισμού της προηγούμενης περιόδου αλλά, κυριολεκτικά, η κατεδάφιση.
Εξ ΄ου και η τραγική φάρσα που παίζεται, εδώ και ένα χρόνο, από τις αρμόδιες υπηρεσίες του Υπουργείου, τη μια να γεμίζουν, επί χάρτου, τη χώρα με Κέντρα Ψυχικής Υγείας και την άλλη να σαμποτάρουν ακόμα και την λειτουργία των ήδη (ελάχιστων) υπαρχόντων, την ίδια στιγμή που δεν είναι σε θέση ν΄ απορροφήσουν πόρους ούτε καν από τα προσωρινής χρήσης και εμβέλειας πακέτα του ΕΣΠΑ. 

Προφανώς δεν μπορεί να υπάρξει η όποια ‘πολιτική ψυχικής υγείας’ από μια εξουσία
της οποίας η πολιτική, πλέον, συγκροτείται ως κατεδάφιση του συστήματος των υπηρεσιών. Ηδη, εντεταλμένοι ‘κατεδαφιστές’ σε διάφορα κλιμάκια της ιεραρχίας του Υπουργείου και στις ΥΠΕ (ιδιαίτερα στη 2η) έχουν αναλάβει έργο, προωθώντας την ‘ολομέτωπη αντιμεταρρύθμιση’, που είχε σχεδιάσει, αλλά δεν είχε προλάβει να εφαρμόσει, η προηγούμενη κυβέρνηση, σε πολύ μεγαλύτερη, όμως, κλίμακα.

Αλλωστε, τι άλλο μπορεί να σημαίνει, για την Υγεία γενικά και για την Ψυχική Υγεία ειδικότερα, η προετοιμαζόμενη διάλυση του ΕΣΥ στο ΙΚΑ και του ΙΚΑ στο ΕΣΥ, εκτός, μεταξύ άλλων, από την οριστική απεμπόληση της όποιας προοπτικής για δημιουργία μιας ολοκληρωμένης κοινοτικής φροντίδας, μέσω της αναγωγής της φροντίδας αυτής στην διεκπεραιωτική συνταγογράφηση ενός υπερφορτωμένου ψυχιάτρου, κάπου σε μια γωνία ενός κατ΄ όνομα ‘Κέντρου Υγείας’;
Πριν αρχίσουμε να σκεφτόμαστε ‘τι να κάνουμε’ πρέπει πρώτα να αποκτήσουμε πραγματική επίγνωση του πού βρισκόμαστε : ‘μνημόνιο’ και τρόϊκα, ΕΕ και ΔΝΤ, είναι πράγματα ασυμβίβαστα με την ψυχική υγεία. Όχι μόνο γιατί οι πολιτικές τους την καταρρακώνουν, γιατί παράγουν οδύνη και αρρώστια, αλλά και γιατί ένα σύστημα υπηρεσιών ψυχικής υγείας που να είναι πραγματικά θεραπευτικό, να σέβεται το λόγο, τα δικαιώματα και την αξιοπρέπεια του ψυχικά πάσχοντος υποκειμένου, είναι δυνατό μόνο πάνω στα συντρίμμια του ‘μνημονίου’.

Γνωρίζουμε ότι η κατεστημένη, ιδρυματική, νοσοκομειοκεντρική ψυχιατρική, στο βαθμό που δεν αμφισβητεί την κοινωνική εντολή που υπηρετεί για διατήρηση της ‘δημόσιας τάξης’, λειτουργεί (πέρα από τις όποιες προθέσεις) διατηρώντας και αναπαράγοντας τους ψυχικά πάσχοντες ως μια ομάδα πραγμοποιημένη, ταυτισμένη με την όποια ψυχοπαθολογία, ακυρωμένη και ελεγχόμενη μέσω της εναλλαγής εγκλεισμού και εγκατάλειψης/αποκλεισμού.

Καθώς, λοιπόν, η δημιουργία ολοκληρωμένων κοινοτικών υπηρεσιών εναλλακτικών στον εγκλεισμό φαίνεται να τίθεται, από την υπάρχουσα συγκυρία, ακόμα και εκτός συζήτησης, ως ένας ιδεασμός γραφικών ονειροπόλων που δεν έχει καμιά σχέση με τον ‘κόσμο τούτο’, η καταφυγή στις νεο-ιδρυματικές διευθετήσεις της ‘φιλοξενίας’ σε στεγαστική δομή (ξενώνα, οικοτροφείο), που είχε αρχίσει ν΄ αποτελεί, για την κατεστημένη ψυχιατρική πρακτική, την μετεξέλιξη της τοποθέτησης στις πτέρυγες των χρονίων, φαίνεται ότι, μετά από ένα βραχύ βίο, φτάνει και αυτή στο τέλος της. Πολύ ακριβή για ένα κράτος που κατεδαφίζει την όποια πτυχή είχε καταφέρει να υπάρξει σ΄ αυτή τη χώρα, κράτους πρόνοιας και κοινωνικής προστασίας. 

Σε μια εποχή που  βραβεύεται με το Νόμπελ οικονομίας αυτή ακριβώς η θεωρία και η πρακτική της ακραίας νεοφιλελεύθερης αποδόμησης  των όρων της πιο στοιχειώδους κοινωνικής προστασίας, φαντάζει πραγματική πολυτέλεια για τα επιτελεία των κκ. Παπακωνσταντίνου και Λοβέρδου, ένα άτομο με σοβαρά προβλήματα ψυχικής υγείας και χωρίς κανένα κοινωνικό υποστηρικτικό σύστημα, να μπορεί να βρει μια στέγη σ΄ ένα ξενώνα. Το μόνο που διαθέτει η κυβέρνηση του ‘μνημονίου’ γι΄ αυτά και για όλο και περισσότερα κοινωνικά στρώματα είναι ο δρόμος. 

Καθώς το περίφημο ‘Ψυχαργώς’ ψυχορραγεί , η εκδήλωση της άδοξης κατάρρευσης αυτής της εκ των προτέρων αποτυχημένης επιχείρησης εκφράζεται με ζοφερό τρόπο και στον δημόσιο και στον ιδιωτικό, «μη κερδοσκοπικό», τομέα. Δραματική μείωση προσωπικού και πόρων (στις ‘ΜΚΟ’, και απολύσεις), επιδείνωση των εγγενών ιδρυματικών χαρακτηριστικών των δομών αυτών (που για πολλούς δεν ήταν ποτέ τίποτα περισσότερο από μικρά νοσοκομεία/άσυλα), υποβάθμιση των θεραπευτικών δραστηριοτήτων, ενδυνάμωση των κατασταλτικών πρακτικών (με τη συναίνεση μάλιστα της Επιτροπής για την Προστασία των δικαιωμάτων των ψυχικά πασχότων), περαιτέρω μείωση των προοπτικών κοινωνικής ενσωμάτωσης. 

Οι διαδικασίες ιδιωτικοποίησης και κερδοφορίας ‘από τον πόνο του άλλου’ αλώνουν τώρα και τον δημόσιο τομέα (με τα επί πληρωμή απογευματινά ιατρεία, με τα 3 ευρώ
που οι περισσότεροι προσερχόμενοι στις υπηρεσίες ψυχικής υγείας αδυνατούν εκ προοιμίου να καταβάλλουν, με το ‘αθόρυβο’ πέρασμα μέρους της πρωτοβάθμιας φροντίδας σε ιδιώτες, αντί για τη δημιουργία δημόσιων ΚΨΥ, κοκ). 

Οσο για τις ‘μη κερδοσκοπικές’, χωρίς στο παραμικρό ν΄ αλλάζει ο αποσυνδεδεμένος, κατακερματισμένος και αυτοαναφορικός χαρακτήρας των υπηρεσιών που παρέχουν σε όλα τα επίπεδα (‘αρετές’ που μοιράζονται, άλλωστε, με τις αντίστοιχες υπηρεσίες του δημόσιου τομέα), έχουν ήδη αρχίσει να επεκτείνουν το φάσμα των δραστηριοτήτων τους σε τομείς από τους οποίους αποσύρεται (ή αποφεύγει πεισματικά και οριστικά, πλέον, να καλύψει) το δημόσιο, τομείς που υπόσχονται έσοδα (και όχι, πλέον, απλώς τη φιλοξενία φτωχών ενοίκων στο οικοτροφείο), στην αρχή με το άλλοθι της πληρωμής από το ασφαλιστικό ταμείο, αλλά, στη συνέχεια, καθώς το κύκλωμα συγκροτείται και το πεδίο ανοίγεται, με τη δυνατότητα αμοιβής απευθείας από τον εξυπηρετούμενο – με σαφή, δηλαδή, κερδοσκοπικό προσανατολισμό, μέσω της σύναψης ενός (άτυπου ακόμα) συμβολαίου αμοιβαίου οφέλους μεταξύ κράτους και ιδιωτών.

Οσο περισσότερο, λοιπόν, οι συνέπειες των μέτρων του ‘μνημονίου’ γίνονται αισθητές και πρόκειται περαιτέρω να πολλαπλασιαστούν, με αποτέλεσμα οι ψυχικά πάσχοντες να χάνουν όλα τα προσωπικά και οικογενειακά στηρίγματα που είχαν την προηγούμενη περίοδο.
Οσο περισσότερο ο ‘χώρος’ που διατίθεται, μέσα στον κοινωνικό ιστό, για το ‘διαφορετικό’, για τον άνθρωπο και τις ομάδες με τις πιο πολύπλοκες ανάγκες, γίνεται ασφυκτικά πιο στενός και μη ανεκτικός. 

Οσο, ταυτόχρονα, δεν υπάρχουν, από τη μια, ολοκληρωμένες κοινοτικές υπηρεσίες ψυχικής υγείας, αλλά και κοινωνικές υπηρεσίες, για να τους στηρίξουν στον τόπο κατοικίας και γενικά μέσα στο κοινωνικό τους πλαίσιο ενώ, από την άλλη, οι κλίνες στέγασης/φιλοξενίας, ήδη σχεδόν υπερπλήρεις, αρχίζουν να συρρικνώνονται. 

Οσο, δηλαδή, δεν είναι δυνατόν οι ανάγκες ν΄ απαντηθούν, με τον ένα ή τον άλλο τρόπο, ακριβώς τη στιγμή που πολλαπλασιάζονται και κλιμακώνονται, τότε δεν απομένει, από μια ψυχιατρική που ποτέ δεν απέβαλλε την ιδρυματική και ασυλική της θεωρία, πρακτική, δομή και λειτουργία, παρά η κατασταλτική τους αντιμετώπιση, μέρος και στιγμή της οποίας είναι και η εγκατάλειψή τους στο δρόμο. 

Αλλωστε, στην συντριπτική τους πλειονότητα, οι πρακτικές στα ψυχιατρεία και στις ψυχιατρικές κλινικές των γενικών νοσοκομείων, ανεξάρτητα από το θεωρητικό πλαίσιο και τις σχολές ‘αναφοράς’ των ψυχιάτρων, ανάγονται στην καταστολή, αφενός και στην ‘συντήρηση’, αφετέρου, ως το ‘κύριο πιάτο’, ως η κοινή ταυτότητα, ο κοινός τρόπος (ακύρωσης του) ‘διαλόγου’ με τον ‘άλλο’ – κρατώντας ως απλό ‘επιδόρπιο’ (ή και εκτοπίζοντας τελείως) τις προσεγγίσεις και τις συνεισφορές των άλλων ειδικοτήτων. 

Ενώ καθηλώνει, κλειδώνει και απομονώνει, ακυρώνει το λόγο και δοκιμάζει πλήθος ψυχοφαρμάκων πάνω στο ‘αντικείμενο-αρρώστια’ της δουλειάς του, ο ψυχίατρος μπορεί να διακοσμεί αυτή την ιδρυματική  βαρβαρότητα, στην οποία μετέχει και την οποία ‘ασκεί χωρίς να επερωτά’, μέσω της αφήγησης της θεωρητικής κατασκευής, την οποία ασπάζεται και η οποία λειτουργεί ως εξορθολογισμός της ασκούμενης καταστολής και ελέγχου. 

Αυτή η πρακτική έχει συνέπειες, που αφορούν, κατ΄ αρχήν, την ίδια τη ζωή των ασθενών. Είναι πολλοί αυτοί που έχουν πεθάνει μηχανικά καθηλωμένοι, ή στην απομόνωση και το αίτιο του θανάτου τους συγκαλύφθηκε από την ιεραρχία της θεσμικής οργάνωσης. Μόνο σπάνια, κάτω από ειδικές συγκυρίες, μπορεί να έλθουν αυτά τα εγκλήματα του ψυχιατρικού θεσμού στο φως της δημοσιότητας. 

Αν γινόταν μια έρευνα για κάθε θάνατο στις  ψυχιατρικές μονάδες από ανεξάρτητα όργανα (πραγματικά ανεξάρτητα όργανα και όχι από κατ΄ όνομα Επιτροπές Δικαιωμάτων), τότε μια άλλη, η αληθινή πραγματικότητα θα ερχόταν στη επιφάνεια.

Δεν πρόκειται, όμως, μόνο για τα έκδηλα κατασταλτικά μέτρα. 

Αυτό για το οποίο απαιτείται εγρήγορση και αντιμετώπιση αφορά το όλο πλέγμα των δικαιωμάτων και της διαπραγματευτικής εξουσίας που στην πράξη (και όχι στα λόγια) αναγνωρίζεται στον ψυχικά πάσχοντα, μέσα και έξω από την επαφή με τις υπηρεσίες.
Αφορά το πεδίο του διαλόγου, για τους όρους, υλικούς, θεσμικούς, σχεσιακούς, που δίνουν υπόσταση στην διαπραγματευτική εξουσία του ‘ασθενή’, στο εύρος των επιλογών, θεσμικά κατοχυρωμένων, που διασφαλίζουν την ελευθερία και την απόφαση, σε συνάρτηση με την προστασία – μια προστασία που δεν μπαίνει διαζευκτικά και δεν ακυρώνει την ελευθερία, αλλά είναι ικανή να την συνοδεύει στις διαδρομές της, όσο πολύπλοκες και τεθλασμένες κι΄ αν γίνονται μερικές φορές.

Αφορά, επίσης, την ανάγκη απόρριψης της καθ΄ οιονδήποτε τρόπο αναγωγής της ψυχικής οδύνης σε αναπηρία (μέσω της διάλυσης των συλλογικοτήτων χρηστών και οικογενειών σε σχετικά οργανωτικά μορφώματα) και την ενθάρρυνση και ενδυνάμωση των προσεγγίσεων της ‘ανάρρωσης΄ (recovery), της ενθάρρυνσης και στήριξης, δηλαδή, για ανάληψη από τα ίδια τα πάσχοντα υποκείμενα της ευθύνης για να βάλουν ξανά σε κίνηση τη ζωή τους - μια ζωή που δεν ακυρώνεται τόσο από την ‘αρρώστια’ όσο, πρωτίστως, από την στενά κλινική (βιολογική ή άλλη), αφενός και από την κατεστημένη κοινωνική, αφετέρου, αντιμετώπισή της. 

Αφορά, περαιτέρω, την διεύρυνση των ‘κοινωνικών  χώρων’ μέσα στους οποίους μπορεί να υπάρξει και πραγματικά ν΄ αναπνεύσει ο καθένας, όσο πολύπλοκες και αν είναι οι ανάγκες του. Το ‘στίγμα’ δεν καταπολεμάται με στρατηγικές που στοχεύουν στην αλλαγή των ‘λανθασμένων ιδεών’, που έχουμε στο κεφάλι μας, με τις ‘σωστές’. καταπολέμησηΗ καταπόλέμης του Η καταπολέμηση του ‘στίγματος’, ως κοινωνικής στάσης και αλληλεπίδρασης, που ριζώνει πάνω σε συγκεκριμένες κοινωνικές σχέσεις, είναι συνυφασμένη με την αλλαγή αυτών των κοινωνικών  σχέσεων, καθώς η αλλαγή του ‘σκέπτεσθαι’ (της κουλτούρας) είναι συνυφασμένη με την αλλαγή του κοινωνικού είναι. 

Αυτές οι διαδικασίες δεν έχουν ανάγκη από χορηγούς, δεν τους επιτρέπεται ν΄ αποτελέσουν το άλλοθι, το ανθρωπιστικό προσωπείο των πολυεθνικών του φαρμάκου και των κάθε λογής τραπεζιτών. 

Η αμφισβήτηση της κατασταλτικής ψυχιατρικής προϋποθέτει την ενθάρρυνση της χειραφέτησης και την κινητοποίηση των ατόμων με ‘ψυχιατρική εμπειρία’, ενεστώσα ή παρελθούσα, σε σύνδεση με λειτουργούς ψυχικής υγείας στον δημόσιο και στον ιδιωτικό τομέα, που αντιμετωπίζουν, αυτή την περίοδο, της διπλή πρόκληση, αφενός να πλήττεται με πρωτοφανή τρόπο το βιοτικό τους επίπεδο, με τις δραστικές περικοπές στους μισθούς και με τις απολύσεις και, αφετέρου, να τους ζητείται να αποτελέσουν το μακρύ χέρι της ψυχιατρικής καταστολής, ως εντολοδόχοι της κατεστημένης κοινωνικής τάξης, πιο ασφυκτικής, κτηνώδους και βάρβαρης απ΄ οποτεδήποτε στο παρελθόν. 

Τέτοιες πρακτικές χειραφέτησης σε όλες τις μορφές τους μπορούν να αναπτυχθούν σε συμμαχία με τις οικογένειες και τα ποικίλα κοινωνικά κινήματα που αυτο-οργανώνονται και στοχεύουν στην ανατροπή μιας κοινωνικής τάξης ικανής να υπάρχει μόνο μέσω ‘μνημονίων’ και της καταστροφής των πιο καταπιεσμένων στρωμάτων. 

Αναπόσπαστο μέρος των αγωνιστικών προταγμάτων και των διεκδικήσεων των κινημάτων αυτών (πρέπει να) είναι το πρόβλημα της ψυχικής υγείας/ψυχικής οδύνης, ως μιας αντίφασης στην οποία όλοι συμμετέχουμε και που μας αφορά όλους, σε συνάρτηση με το πρόβλημα των θεσμών που την διαχειρίζονται και την ελέγχουν, καθώς και των δικαιωμάτων και της ελευθερίας των ανθρώπων, που οι ανάγκες τους για φροντίδα, θεραπεία και προστασία εξακολουθούν ν΄ αντιμετωπίζονται ως αδιαπραγμάτευτη δικαιοδοσία μιας ψυχιατρικής που λειτουργεί ως μέρος των κατασταλτικών μηχανισμών του κράτους.

25 Οκτώβρη 2010

10/26/10

Καταγγελία Άρη Σειρηνίδη

Τη Δευτέρα 4 Οκτωβρίου 2010 συνήλθε το συμβούλιο πλημμελειοδικών με θέμα την άρση ή παράταση της προφυλάκισής μου πέραν του 6μήνου, στο οποίο κλήθηκα να παραστώ αυτοπροσώπως. Μετά την είσοδό μου στον χώρο της συνεδρίας και την επιβεβλημένη αποδέσμευσή μου, η αστυνομική δύναμη που με συνόδευε όχι μόνο δεν αποχώρησε, όπως συνηθίζεται, αλλά ενισχύθηκε. Στο αίτημα των συνηγόρων μου να αποχωρήσουν, οι αστυνομικοί αντέτειναν γραπτή εντολή προϊσταμένου τους, που διέτασσε τη φρούρησή μου και εντός του χώρου της συνεδρίας, με το αιτιολογικό ότι «είμαι αναρχικός και ως τέτοιος ιδιαίτερα επικίνδυνος για τη δημόσια ασφάλεια». Το έγγραφο αναγνώστηκε δημόσια από την πρόεδρο του συμβουλίου και κατόπιν ολιγόλεπτης σύσκεψης έγινε αποδεκτό, χωρίς ωστόσο, και παρά το αίτημα των συνηγόρων μου, να καταχωρηθεί στα πρακτικά.
Παράδειγμα, ανάμεσα στα αμέτρητα, του ρόλου της δικαστικής εξουσίας ως εντολοδόχου της αστυνομίας και του κατεξοχήν ολοκληρωτικού πυρήνα της αστικής δημοκρατίας, το περιστατικό αυτό αποτελεί, παράλληλα, έναν ακόμα κρίκο στην αλυσίδα των μεθοδεύσεων που συνθέτουν την ιδιαίτερη φυσιογνωμία της δίωξής μου. Μιας δίωξης πολιτικής και ταυτόχρονα πιλοτικής, καθώς στην περίπτωσή μου αυτό που δοκιμάζεται είναι η νομική επικύρωση και η κοινωνική νομιμοποίηση της χρήσης  γενετικού υλικού (DNA) ως αποκλειστικού τεκμηρίου για την απόδοση κατηγοριών.
Κοινώς, κρίνεται η δυνατότητα κατασκευής ενόχων, με μοναδικό αποδεικτικό στοιχείο τις επιστημονικοφανείς αποφάνσεις των  βιολογικών εργαστηρίων της ΓΑΔΑ.
Στο πλαίσιο αυτό, περιστατικά, όπως το παραπάνω, αποκτούν έναν ιδιαίτερο συμβολισμό. Ακριβώς τη στιγμή που οι χωροφυλακίστικες τακτικές τείνουν χείρα βοηθείας στις «επιστημονικές», και συνεπώς «αδιάσειστες», αναλύσεις DNA, βρισκόμαστε στο σημείο που η δύσοσμη παράδοση της εγχώριας κρατικής καταστολής και του «κομμουνιστοσυμμοριτισμού» συναντά τον ολοκληρωτισμό του μέλλοντος.
Άρης Σειρηνίδης
Πολιτικός κρατούμενος, Α΄ πτέρυγα φυλακών Κορυδαλλού.

10/21/10

Λίγα λόγια για την προβολή της Δευτέρας (rear window)

  Μέσα από την ταινία αναδύεται η κριτική και επικριτική ενίοτε διάθεση του Χίτσκοκ απέναντι στον τύπο αυτό του ανθρώπου που διαμορφώνεται σ'ένα σύγχρονό (του) αστικό κέντρο. Το άτομο με όλες του τις προκαταλήψεις, τις φοβίες, την παθητικότητα, τις σχέσεις που αναπτύσσει με τους γύρω του, όλα αποτελούν ένα πρόσφορο πεδίο κριτικής.
  Όλη η δράση εκτυλίσσεται σε κάποια γειτονιά μιας μεγαλούπολης. O Jeff μετά από ένα ατύχημα μένει καθηλωμένος στο διαμέρισμά του, όπου απορροφάται παρακολουθώντας τις ζωές των γειτόνων του. Δίνεται η αίσθηση πως η ζωή αντιμετωπίζεται σαν θέαμα, με τον Τζεφ να αποτελεί το κοινό, τον παθητικό δέκτη που ενώ διψά για δράση νιώθει ανίκανος να επέμβει με κάποιο τρόπο στην πραγματικότητα, και η γειτονιά αποτελεί την οθόνη όπου εκτυλίσσεται η ζωή.
Ακόμα και η γειτονιά όμως δεν αποτελεί ένα οργανικό σύνολο ανθρώπων που αλληλεπιδρούν και αλληλοεπηρεάζονται. Ο καθένας είναι εντελώς διαχωρισμένος και αποκομμένος απ'τους άλλους. Ουσιαστικά δεν πρόκειται για γειτονιά αλλά για ανθρώπους που ζούν σε μια τοπική εγγύτητα. Η συμπεριφορά του Τζεφ είναι η πιο ηχηρή έκφραση αυτής της αποκόλλησης.
  Ένα ακόμη θέμα για προβληματισμό επανέρχεται μέσα από τη σχέση του Τζεφ με τη Λιζα. Στην ουσία, τίθεται υπό αμφισβήτηση η ανδροκεντρική αντίληψη ότι ο γάμος είναι για τον άντρα μια παγίδα σ'ένα κόσμο επιπολαιότητας. Τη στιγμή που ο Τζεφ αντιλαμβάνεται ότι η Λιζα δεν μπορεί να ανταποκριθεί σαν σύζυγος στις απαιτήσεις της ζωής του, παρουσιάζεται σαν έφηβος εθισμένος στις συγκινήσεις, ενώ εκείνη ως ενήλικη προσπαθώντας να βρει μια μέση λύση...

Για το ευτοπικό διήμερο

Στις 23 και 24 Οκτώβρη, το περιοδικό Ευτοπία και η ομάδα ελευθεριακών κομμουνιστών διοργανώνουν διήμερο με τίτλο "Μια κοινωνία μέσα στην κοινωνία". Το διήμερο θα γίνει στη Νομική σχολή.

Ακολουθεί κείμενο που μας στάλθηκε:
Σκοπός του διημέρου είναι η διερεύνηση των τρόπων με των οποίων σήμερα ο κοινωνικοαπελευθερωτικός λόγος και πράξη μπορούν να έχουν ένα τέτοιο κοινωνικό και πολιτικό περιεχόμενο, ώστε να αποτελούν μία ουσιαστικά επιδρώσα παράμετρο στις συνθήκες του σύγχρονου κοινωνικού ανταγωνισμού. Αν το πολιτικό σε κάνει να βλέπεις μπροστά, το κοινωνικό σε κάνει να προχωράς. Η σύνδεσή τους ασφαλώς οφείλει να είναι διαρκής, ώστε η διελκυστίνδα μεταξύ μιας γενικόλογης επαναστατικής φρασεολογίας και ενός άνευρου εναλλακτισμού να μην αντικαθιστά την παρουσία και δράση ενός πραγματικού ανταγωνιστικού κινήματος.

Το θέμα της πρώτης μέρας είναι ταυτόσημο με τον τίτλο του διημέρου. Βασικός ομιλητής είναι ο σύντροφος Andrea Papi. O Andrea Papi έχει συχνή παρουσία με κείμενά του στις σελίδες των ιταλικών περιοδικών Rivista Anarchica και Libertaria, ενώ ορισμένα από αυτά έχουν μεταφραστεί και εκδοθεί και στα ελληνικά από τις εκδόσεις της Ελευθεριακής Κουλτούρας, το περιοδικό Μαύρο Πιπέρι και την Ευτοπία. Ουσιαστικά, σ΄ αυτήν την πρώτη μέρα, το ζητούμενο είναι οι τρόποι παρέμβασης των αναρχικών-ελευθεριακών στο κοινωνικό για τη γείωση του ελευθεριακού προτάγματος στους κοινωνικούς τόπους. Η επίθεση που δεχόμαστε με αφορμή την οικονομική κρίση καθιστά το πεδίο του κοινωνικού όλο και πιο κομβικό ως προς την διαμόρφωση ενός άλλου δρόμου, πλήρως αντίθετου από εκείνον της καπιταλιστικής ολοκληρωτικής βαρβαρότητας.

Το θέμα της δεύτερης μέρας είναι "η τοπικότητα, οι κοινωνικοί αγώνες και το ελευθεριακό πρόταγμα σήμερα". Η εισήγηση σ΄ αυτήν τη συζήτηση θα γίνει από την ομάδα ελευθεριακών κομμουνιστών. Η σύνδεση των παραπάνω εννοιών δεν μπορεί παρά να γίνεται στη σφαίρα του πολιτικού. Είναι συνεπώς τα δρώντα πολιτικά υποκείμενα εκείνα που οφείλουν να προσδιορίσουν την αξία, τη σχέση και την αλληλοσύνδεσή τους.

Σήμερα, οφείλουμε να ανασυγκροτήσουμε τις δυνάμεις μας επιχειρώντας να βρισκόμαστε με καλύτερους όρους στις αντιστάσεις που θα αναφανούν ή να αναδείξουμε νέες ουσιαστικές αντιστάσεις. Ζητούμενο όμως οφείλει να είναι η σαφήνεια και ενδυνάμωση του πολιτικού λόγου στο σήμερα να προκύπτει μέσα από την πραγματική αντιμετώπιση των μείζονων ζητημάτων που έχουν ανακύψει και τον καλύτερο δυνατό συντονισμό των δυνάμεων που ομονοούν.

περιοδικό Ευτοπία - ομάδα ελευθεριακών κομμουνιστών

10/13/10

Μικροφωνική και πορεία αλληλεγγύης στις φυλακές Κορυδαλλού

Στις 14/10/2010 οι 6 αγωνιστές που βρίσκονται προφυλακισμένοι για την υπόθεση του Επαναστατικού Αγώνα καλούνται από το συμβούλιο εφετών όπου θα αποφασιστεί η παράταση ή μη της προφυλάκισής τους λόγω της συμπλήρωσης του 6μήνου.

ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ στους Κ. Γουρνά, Ν. Μαζιώτη, Π. Ρούπα που έχουν αναλάβει την πολιτική ευθύνη της συμμετοχής τους στον Ε.Α.

ΑΜΕΣΗ ΑΠΕΛΕΥΘΕΡΩΣΗ - ΚΑΜΙΑ ΔΙΩΞΗ στους Χ. Κορτέση, Σ. Νικητόπουλο, Β. Σταθόπουλο οι οποίοι αρνούνται τις κατηγορίες και διώκονται για τις συντροφικές τους σχέσεις και την πολιτική τους δράση.

ΣΥΓΚΕΝΤΡΩΣΗ στην πλατεία Μοναστηρακίου Σάββατο 16/10/2010 12:00 μ.μ

ΠΟΡΕΙΑ στις φυλακές Κορυδαλλού Τρίτη 19/10/2010
(προσυγκέντρωση: πλατεία Ελευθερίας 18.00)

Συνέλευση Αλληλεγγύης

10/11/10

PERSEPOLIS

ΔΕΥΤΈΡΑ 18/10 στις 20.30

προβολή ταινίας: Persepolis


Ένα γλαφυρό κινηματογραφικό ταξίδι στην ιστορία και την πολιτική κατάσταση του Ιράν μέσα από την αυτοβιογραφική αφήγηση της Μαρζάν Σατραπί, που ήταν 8 ετών όταν η Ισλαμική επανάσταση άλλαξε στο έπακρο την Τεχεράνη, την πόλη στην οποία γεννήθηκε.

animation, παραγωγή του 2007


από την ομάδα προβολών

10/07/10

Συγκέντρωση αλληλεγγύης στους μετανάστες

ενάντια στον αποκλεισμό, το ρατσισμό και τον κοινωνικό κανιβαλισμό
για έναν κόσμο χωρίς σύνορα, καταπίεση, εκμετάλλευση και ρατσισμό

Τοπική Αυτοδιοίκηση ή "Τοπική" Γιγάντια Διοίκηση;

και αναδημοσιεύουμε με χαρά το κείμενο για τις επερχόμενες εκλογές.

Οι δημοτικές εκλογές, στις οποίες σε λίγες μέρες καλούμαστε να λάβουμε μέρος ως “ενεργοί πολίτες” μοιάζουν πλέον σαν ένα κακόγουστο αστείο, αν αναλογιστεί κανείς την ιστορία της τοπικής αυτοδιοίκησης, καθώς και την αναγκαιότητα που οδήγησε τους ανθρώπους να την υπερασπιστούν ανά τους αιώνες με πάθος. Από το 1871, με τη γένεση της κοινοτικής αυτονομίας από το λαό του Παρισιού, προβλεπόταν κατηγορηματικά ότι η κομμούνα (η κοινότητα στην οποία οι αποφάσεις παίρνονταν ισότιμα και αμεσοδημοκρατικά) έπρεπε να αποτελεί πολιτικό σχήμα ακόμα και για το πιο απομακρυσμένο χωριό, ενώ για τους “δημόσιους λειτουργούς” υπήρχε απόλυτη αιρετότητα και ανακλητότητα, εάν δεν ενεργούσαν για το συμφέρον του λαού. Δυστυχώς 140 χρόνια μετά ο συγκεντρωτισμός της διοίκησης έχει πνίξει κάθε πρωτοβουλία για ισομερή συμμετοχή των δημοτών ακόμα και στα τοπικά ζητήματα.

Οι δήμοι ήδη με την εφαρμογή του Καποδίστρια και περισσότερο τώρα με τον Καλλικράτη μετατρέπονται σε υπερμεγέθεις σχηματισμούς δίχως γεωμορφολογική, οικονομική και λειτουργική συνοχή. Παράλληλα, όποια ψήγματα αμεσοδημοκρατικών δυνατοτήτων μπορεί να υπήρχαν στις παλιές κοινότητες έχουν πλέον ισοπεδωθεί λόγω των αποστάσεων που επιβάλλονται από τα μεγάλα μεγέθη, καθώς και από το συγκεντρωτικό μοντέλο εξουσίας.

Κατά την προσφιλή τους τακτική οι κυρίαρχοι αλλοιώνουν το νόημα των εννοιών για να αποπροσανατολίσουν. Έτσι και με την έννοια της αυτοδιοικητικής μεταρρύθμισης, που αν και συνδέθηκε με αλλαγές και υποτιθέμενες βελτιώσεις των συνθηκών διαβίωσης και διαδικασίες πολιτικής συμμετοχής του λαού στα κοινά, στην ουσία οδηγεί σε ακριβώς το αντίθετο.

Στα πλαίσια λοιπόν του οικονομικού εξορθολογισμού των δήμων και του κυνηγιού πόρων οι νέες αυτοδιοικητικές δομές στρέφονται ενάντια σε αυτούς που θα 'πρεπε να υπηρετούν. Έτσι οι δημότες πέρα από την ήδη δυσβάσταχτη κεντρική φορολογία θα έρθουν να ξαναφορολογηθούν από τους δήμους-εισπράχτορες για υπηρεσίες (π.χ. ανέγερση σχολικών κτιρίων, πρόνοια, δημόσια υγεία) που μέχρι τώρα ήταν κεκτημένες κοινωνικές παροχές. Ιδιαίτερα στην ύπαιθρο και στους πιο φτωχούς δήμους η κατάσταση αναμένεται να οδηγήσει σε οικονομικό μαρασμό, ερήμωση και σε αρκετές περιπτώσεις σε ενδο- ή δια-δημοτικές διαμάχες μεταξύ των κοινοτικών διαμερισμάτων για τον έλεγχο των φυσικών πόρων (π.χ. νερό).

Κατ' αυτόν τον τρόπο τα παλιά συνθήματα της προηγούμενης γενιάς ριζοσπαστών επαναστατών για «προλετάριοι όλων των χωρών ενωθείτε» και «γη και ελευθερία» στις μέρες μας επικαιροποιούνται αποκτώντας ένα νέο περιεχόμενο αγώνων. Προχωρώντας ένα βήμα παραπέρα, η συνθήκη που προβάλλεται ως μονόδρομος από το καθεστώς και τα προσκείμενα σε αυτό ΜΜΕ, την οποία το ίδιο το σύστημα δημιούργησε φέρνοντας το ΔΝΤ, μας στερεί κοινωνικές κατακτήσεις αιώνων, οδηγώντας χιλιάδες ανέργους στην εξαθλίωση και διώχνοντας λόγω φτώχειας πολλούς από μας από τα χωράφια μας.

Αυτή η νέα πραγματικότητα μπορεί να σηματοδοτήσει την αφετηρία ακόμα και της ανατροπής της καθιερωμένης μορφής κοινωνικής οργάνωσης. Πριν οδηγηθούμε στο απόλυτο οικονομικό και κοινωνικό περιθώριο, είναι καιρός να αυτοοργανωθούμε αμφισβητώντας τις εκ των άνω επιβεβλημένες δομές καταπίεσης έτσι ώστε να κερδίσουμε τη χαμένη μας δύναμη. Αυτή τη δύναμη που πηγάζει από τα κάτω, από την αδιαμεσολάβητη πρόσωπο με πρόσωπο δημοκρατία, που τόσο φοβούνται οι σύγχρονοι φύλαρχοι-δήμαρχοι, αυτήν που στοχεύει στην ελευθεριακή αυτοθέσμιση της κοινωνίας. 
  
ΑΓΩΝΑΣ ΓΙΑ AΥΤΟΟΡΓΑΝΩΣΗ - ΑΜΕΣΗ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ - ΕΛΕΥΘΕΡΙΑΚΟ ΚΟΙΝΟΤΙΣΜΟ

10/06/10

ΤΡΟΜΟΝΟΜΟΣ Νο 3 – Είμαστε όλοι «τρομοκράτες»

Την περασμένη Πέμπτη, η κυβέρνηση Παπανδρέου ψήφισε στη Βουλή –με συνοπτικές διαδικασίες– τη μετατροπή σε κακούργημα που επισύρει βαρύτατες ποινές (τουλάχιστον τρία χρόνια φυλάκισης και σε περίπτωση υποτροπής κάθειρξη) της μη συμμόρφωσης σε διαταγή επίταξης (πολιτική επιστράτευση), προκειμένου να αντιμετωπίσει την απεργία των ιδιοκτητών φορτηγών, που συνεχίζεται και μετά την ψήφιση του νόμου που τους πλήττει βαρύτατα. Για πρώτη φορά μετά τη μεταπολίτευση, κοινοβουλευτική κυβέρνηση νομοθετεί στα πρότυπα της χούντας.

Η ίδια κυβέρνηση, μες στο κατακαλόκαιρο (26 Αυγούστου), σε μια μόνο συνεδρίαση θερινού τμήματος της Βουλής, στην οποία όλοι βιάζονταν να τελειώσουν, ψήφισε τη δεύτερη κατά σειρά τροποποίηση του τρομονόμου του 2001 (η πρώτη τροποποίηση έγινε από την κυβέρνηση Καραμανλή το 2004), διευρύνοντας το πεδίο εφαρμογής του έτσι που να πιάνει ακόμα και τυχαία συλληφθέντες διαδηλωτές σε μια διαδήλωση που υπήρξε σύγκρουση με την αστυνομία.

Και οι δυο αυτές νομοθετικές πρωτοβουλίες συνδέονται στενά μεταξύ τους. Αποτελούν κινήσεις θωράκισης του κατασταλτικού οπλοστασίου του κράτους ενάντια στον «εσωτερικό εχθρό». Αποτελούν προετοιμασία μπροστά στις κοινωνικές εκρήξεις που ωριμάζουν, ως απάντηση στη βάρβαρη πολιτική που έχει επιβάλλει η κυβέρνηση, για λογαριασμό του κεφαλαίου και υπό τη στενή εποπτεία και υπαγόρευση της τρόικας ΔΝΤ-ΕΕ-ΕΚΤ. Επιβεβαιώνεται έτσι αυτό που έχει επισημάνει η ΔΡΑΣΗ ΓΙΑ ΤΗΝ ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ. Ότι τα όρια ανάμεσα στη μαχητική δράση του κοινωνικού κινήματος και στη δράση των οργανώσεων που στην τακτική τους χρησιμοποιούν και τα μέσα της ένοπλης επαναστατικής βίας είναι ρευστά. Για το κεφάλαιο και το κράτος του όσοι αντιστέκονται στη σύγχρονη κοινωνική και εργασιακή βαρβαρότητα ανήκουν στο στρατόπεδο του «εσωτερικού εχθρού», που πρέπει να παταχθεί με το πιο άγρια μέσα, με κουρέλιασμα ακόμα και των πιο στοιχειωδών εγγυήσεων της αστικής δημοκρατίας, οι οποίες άλλωστε είχαν πάντοτε σχετικό χαρακτήρα.

Πρόσχημα για τη «βελτίωση» του τρομονόμου υπήρξε η κύρωση της σύμβασης του Παλέρμο του ΟΗΕ, που υπό το πρόσχημα της αντιμετώπισης του λεγόμενου οργανωμένου εγκλήματος, εισήγαγε την έννοια της «τρομοκρατίας» και την όρισε ως βασικό εχθρό του σύγχρονου κόσμου. Μια σύμβαση που, αν και πέρασαν 10 χρόνια (ψηφίστηκε το 2000), καμιά ελληνική κυβέρνηση δεν έπαιρνε την ευθύνη της κύρωσής της.

Όμως, η κυβέρνηση Παπανδρέου δεν αρκέστηκε μόνο στην κύρωση της σύμβασης του Παλέρμο. Κατά παράβαση της πάγιας κοινοβουλευτικής πρακτικής που θέλει τις διεθνείς συμβάσεις να κυρώνονται με ένα αυτοτελές νομοσχέδιο, με ένα ή δύο το πολύ άρθρα, εισήγαγε και ένα δεύτερο τμήμα, στο οποίο κάνει σοβαρές τροποποιήσεις στην ποινική νομοθεσία και ιδιαίτερα στη λεγόμενη «αντιτρομοκρατική». Έκανε πιο κατασταλτικό, πιο εφιαλτικό τον τρομονόμο, χωρίς να προηγηθεί καμιά δημόσια συζήτηση, χωρίς καν να προηγηθούν ακροάσεις φορέων, όπως θα γινόταν υπό κανονικές κοινοβουλευτικές συνθήκες. Το νέο τερατούργημα ψήφισαν ΠΑΣΟΚ και ΝΔ. Καταψήφισαν ΚΚΕ, ΣΥΡΙΖΑ, ΔΗΑΡΙ και ΛΑΟΣ (που συμφωνούσε στα πάντα, αλλά ήθελε πιο σκληρό πλαίσιο καταστολής για τους μετανάστες).

Οι τροποποιήσεις στον τρομονόμο είναι οι εξής:

1. Ενώ έως τώρα τιμωρούνταν «όποιος συγκροτεί ή εντάσσεται ως μέλος σε δομημένη και με διαρκή δράση ομάδα από τρία ή περισσότερα πρόσωπα (οργάνωση) και επιδιώκει τη διάπραξη περισσότερων κακουργημάτων», το «και» αντικαταστάθηκε με «που». Έτσι, εξαλείφεται το υποκειμενικό στοιχείο του δόλου και αντικαθίσταται με το αντικειμενικό συλλογικό στοιχείο. Είναι αδιάφορο αν ο κατηγορούμενος ήθελε να διαπράξει ή διέπραξε κακουργήματα. Αρκεί που το ήθελε η οργάνωση. Το ελληνικό σύστημα δικαίου δεν περιλάμβανε μέχρι τώρα τον αντικειμενικό δόλο. Πλέον, στο όνομα της «καταπολέμησης της τρομοκρατίας», εισάγεται και αυτός, κατ’ αντιγραφήν της ναζιστικής αρχής της συλλογικής ευθύνης.

2. Ως «τρομοκρατική» οργάνωση ορίζεται πλέον και αυτή που συγκροτείται για να διαπράξει πλημμελήματα (π.χ. παρακώλυση συγκοινωνιών, διακεκριμένη φθορά κ.ά.). Έτσι, οι συλληφθέντες μιας μαχητικής πορείας, στους οποίους κατά κανόνα αποδίδονται τέτοια αδικήματα, μπορούν κάλλιστα να δικαστούν ως «τρομοκράτες». Απλώς, τους επιφυλάσσεται μικρότερη ποινή σε σχέση με όσους διαπράττουν κακουργήματα. Το ίδιο ισχύει και για όποιον κατηγορηθεί ότι «διευθύνει» τέτοια ομάδα. Δικάζεται κι αυτός σαν «αρχηγός», αλλά με μειωμένη ποινή (ο «διευθύνων» ομάδα που συστάθηκε για να διαπράξει κακουργήματα τιμωρείται με φυλάκιση τουλάχιστον 10 ετών).

3. Ο κύκλος των μελών μιας οργάνωσης διευρύνεται και με τους… συμπαθούντες, οι οποίοι παρέχουν «κάθε είδος περιουσιακά στοιχεία, υλικά ή άυλα, κινητά ή ακίνητα ή κάθε είδους χρηματοοικονομικά μέσα». Η ποινή και γι’ αυτούς είναι κάθειρξη μέχρι 10 χρόνια. Μπορούμε να φανταστούμε πόσο διευρύνεται ο κύκλος και πόση αυθαιρεσία χωράει εν προκειμένω, αν αναλογιστούμε ότι «τρομοκρατικές» έχουν χαρακτηριστεί όλες οι εθνικοαπελευθερωτικές οργανώσεις (π.χ. οι οργανώσεις της Παλαιστινιακής Αντίστασης), υπέρ των οποίων αναπτύσσονται κινήσεις αλληλεγγύης. Συλλογή τροφίμων ή ρούχων για την Παλαιστίνη μπορεί να χαρακτηριστεί παροχή υλικής βοήθειας στην «τρομοκρατία»! Μάλιστα, ο νέος νόμος διευκρινίζει ρητά ότι αυτή η κατηγορία απευθύνεται «ανεξάρτητα από τη διάπραξη οποιουδήποτε εγκλήματος από τα αναγραφόμενα στην παρ. 1»!

4. Εισάγεται πλέον, δίπλα στη συμμετοχή σε «δομημένη οργάνωση», το αδίκημα της απειλής: «Όποιος απειλεί σοβαρά με την τέλεση του κατά την παρ. 1 εγκλήματος και έτσι προκαλεί τρόμο τιμωρείται με φυλάκιση τουλάχιστον δύο ετών». Τα όρια της αυθαιρεσίας εκτείνονται πλέον στο άπειρο, καθώς ευθέως διώκεται το φρόνημα.

5. «Ασορτί» με τις προηγούμενες τροποποιήσεις του τρομονόμου και για να κατοχυρωθεί καλύτερα η διεύρυνση του κύκλου των «υπόπτων», έρχεται η κατάργηση της διάταξης που έλεγε ότι «δεν συνιστά τρομοκρατική πράξη… η τέλεση ενός ή περισσότερων από τα εγκλήματα των προηγούμενων παραγράφων, αν εκδηλώνεται ως προσπάθεια εγκαθίδρυσης δημοκρατικού πολιτεύματος ή διαφύλαξης ή αποκατάστασης αυτού ή ως δράση υπέρ της ελευθερίας… ή αποσκοπεί στην άσκηση θεμελιώδους ατομικής, πολιτικής ή συνδικαλιστικής ελευθερίας ή άλλου δικαιώματος». Ουδείς μπορεί να επικαλεστεί ότι έστησε ένα οδόφραγμα ή προχώρησε σε κατάληψη ενός δημόσιου κτιρίου ή χρησιμοποίησε έναν κάδο σκουπιδιών για να προστατευθεί από την επέλαση των ΜΑΤ, ασκώντας τα συνδικαλιστικά του δικαιώματα. Η κατηγορία της «τρομοκρατίας» είναι δεδομένη για όσους και όσες συλληφθούν να αγωνίζονται με τα πιο συνήθη μέσα που χρησιμοποιεί το κοινωνικό κίνημα.

6. Τέλος, για τη διευκόλυνση της ρουφιανιάς και των στημένων κατηγορητηρίων, καταργήθηκε η υποχρέωση του δικαστηρίου να αποκαλύπτει το όνομα του «ανώνυμου» μάρτυρα, αν το ζητήσει κάποιος από τους διάδικους. Πλέον, το δικαστήριο θα αποφαίνεται, «αιτιολογημένα», αν θα αποκαλύψει το όνομα ή όχι. Και βέβαια, ξέρουμε πολύ καλά ποιες θα είναι οι αποφάσεις των διατεταγμένων δικαστηρίων, που ενεργούν δίκην έκτακτων στρατοδικείων.

Τέλος, πρέπει να επισημανθεί ότι η κύρωση της σύμβασης του Παλέρμο προδικάζει τη λήψη και άλλων κατασταλτικών μέτρων, όπως π.χ. η σκλήρυνση του καθεστώτος κράτησης των καταδικασθέντων για «τρομοκρατία». Για παράδειγμα, το άρθρο 11 παρ. 4 της σύμβασης προβλέπει διαφορετικό καθεστώς για την προσωρινή ή υφ’ όρον απόλυση καταδικασθέντων για τέτοια αδικήματα. Αναφέρει: «Κάθε κράτος μέρος διασφαλίζει ότι τα δικαστήριά του ή άλλες αρμόδιες αρχές λαμβάνουν υπόψη τη βαρύτητα των αδικημάτων που καλύπτονται από τη Σύμβαση αυτή, όταν εξετάζουν το ενδεχόμενο προσωρινής ή υφ’ όρον απόλυσης προσώπων, που έχουν καταδικαστεί για τέτοια αδικήματα». Οι πληροφορίες ότι το υπουργείο Δικαιοσύνης ετοιμάζει τροποποίηση του Σωφρονιστικού Κώδικα, με κατηγοριοποίηση των κρατούμενων και διαφορετική μεταχείριση των καταδικασμένων για «τρομοκρατία» στα ζητήματα των αδειών και της υφ’ όρον απόλυσης κάθε άλλο παρά αβάσιμες είναι.


Να καταργηθούν οι τρομονόμοι
Λευτεριά στους πολιτικούς κρατούμενους

10/04/10

ΕΠΙΣΤΟΛΗ ΤΩΝ 4 ΔΙΩΚΟΜΕΝΩΝ ΓΙΑ ΤΗΝ ΑΠΑΛΛΟΤΡΙΩΣΗ SUPER MARKET ΣΤΗ ΛΑΡΙΣΑ

Μετά από σχετική ενημέρωση που έγινε για την υπόθεση των 4 διωκόμενων για απαλλοτρίωση σούπερ-μάρκετ στη Λάρισα (2009) και εν όψει της δίκης αναδημοσιεύουμε τη σχετική επιστολή τους.
 
Διωκόμαστε επειδή αγωνιζόμαστε.
Σε μια πόλη όπως η Λάρισα που δεν έχει να ζηλέψει τίποτα από τις ελληνικές μητροπόλεις στην αλλοτρίωση των κοινωνικών σχέσεων και των ταξικών διαχωρισμών, η στοχοποίηση και η ποινικοποίηση όσων προσπαθούν να διαταράξουν την κανονικότητα του κάμπου δημιουργώντας νησίδες αυτοοργάνωσης και ελευθερίας, ήταν θέμα χρόνου.
Το χώρο και το χρόνο δε τον επιλέξαμε εμείς. Αυτό που επιλέξαμε όμως και που αποτελεί συνειδητή επιλογή μας είναι να αγωνιζόμαστε όπου και αν βρεθούμε. Το ότι γνωρίζουμε πως σε μια κλειστή κοινωνία η στοχοποίηση μας ήταν αναπόφευκτη, δε μας εμπόδισε να συνεχίσουμε να αντιστεκόμαστε. Εδώ και 4 χρόνια έχουμε συμμετάσχει σε καταλήψεις-πορείες-απεργίες στη Λάρισα και σε οποιοδήποτε άλλο κινηματικό γεγονός, με αποκορύφωμα της κινηματικής μας δράσης την κατάληψη του κτιρίου του Ι.Κ.Α και μετά την κατεδάφιση του, τη δημιουργία του στεκιού στο χώρο της Ιατρικής σχολής.
Καθώς η φωνή της αντεξουσίας, της αναρχίας και της ελευθερίας αρχίζουν να δυναμώνουν στη πόλη και κυρίως μετά την εξέγερση του δεκέμβρη η καταστολή εντάθηκε. Από αναίτιες προσαγωγές συντρόφων, πεσίματα σε συγκεντρώσεις αλληλεγγύης, έξω από τα δικαστήρια η παρέμβαση της ασφάλειας όπως χώρους εργασίας πολλών συντρόφων, με αποτέλεσμα την απόλυση τους, έως φασιστικές επιθέσεις με μαχαίρια συνθέτουν το σκηνικό τρομοκρατίας.
Στις 11/02/2009 πραγματοποιήθηκε απαλλοτρίωση στο super market Γαλαξίας. Στη συνέχεια τα προϊόντα μοιράστηκαν στη λαϊκή. Μεγάλη δύναμη της αστυνομίας κατέφθασε στο χώρο και επειδή απέτυχε να πιάσει τους δράστες επ’ αυτοφώρω, άρχισε ένα κυνήγι μαγισσών στα γύρω στενά. Στην ουσία η αστυνομία βρήκε την ευκαιρία που περίμενε. Ζητάδες συνέλαβαν δυο από εμάς που έτυχε να βρισκόμαστε εκεί γύρω μόνο και μόνο, όπως ομολογούν και στις καταθέσεις τους, επειδή μας θυμόντουσαν από τις πρόσφατες πορείες στη πόλη, ενώ ασφαλίτες συνέλαβαν άλλες 2 κοπέλες που περίμεναν το αστικό λεωφορείο για να πάνε στο ΤΕΙ! Μείναμε και οι τέσσερις ένα βράδυ στα κρατητήρια της ασφάλειας και την επόμενη μέρα το μεσημέρι απολογηθήκαμε στον ανακριτή με την κατηγορία της ληστρικης κλοπής κατά συναυτουργία που τιμωρείται με κάθειρξη από 5-20 χρόνια! Θεωρούμαστε κατηγορούμενοι για κακουργήματα χωρίς κανένα απολύτως στοιχείο.
Η δίκη μας θα γίνει στο τριμελές εφετείο κακουργημάτων στη Λάρισα την 1η Δεκέμβρη στις 9:00 πμ. Οι αγωνιστές δεν τρομοκρατούνται. Σε μία εποχή που επιχειρείται να ποινικοποιηθεί ένας ολόκληρος πολιτικός χώρος, που διώκονται άνθρωποι οι οποίοι οραματίζονται έναν κόσμο χωρίς εξουσία και εκμετάλλευση.

Η αλληλεγγύη αποτελεί το μεγαλύτερο όπλο που έχουμε στα χέρια μας.
Οι συνειδήσεις δεν ποινικοποιούνται!
1 Δεκέμβρη όλοι στα δικαστήρια!

10/01/10

Το πειραμα

Προβολη ταινιας Δευτερα 04/10/2010 και ωρα 8,30 μμ

Όπως πολλά πράγματα, ξεκίνησε σαν ένα παιχνίδι στο όνομα της επιστήμης. Είκοσι άντρες. Δύο εβδομάδες. Με αντάλλαγμα δύο χιλιάδες δολάρια. Σκοπός, η μελέτη της ανθρώπινης συμπεριφοράς στο περιβάλλον μιας φυλακής. Οκτώ άντρες γίνονται οι "φύλακες" και οι υπόλοιποι δώδεκα παίρνουν τη θέση των κρατουμένων, μέσα σε πραγματικά κελιά. Οι τελευταίοι πρέπει να πειθαρχήσουν σε μια σειρά κανόνων και οι πρώτοι να επιβάλλουν την τάξη, όπως ακριβώς θα έπρεπε αν ήταν πραγματικοί φυλακισμένοι. Σιγά σιγά, η διαχωριστική γραμμή ανάμεσα στο "πείραμα" και την πραγματικότητα σβήνει και τα πράγματα ξεφεύγουν από τον έλεγχο.


Στο τελος θα προβληθει και μισαωρο ντοκυμαντερ που δειχνει τις πραγματικες συνθηκες του πειραματος του Stanford University.

Η ταινία Das Experiment βασίζεται σε ένα πραγματικό αντίστοιχο πείραμα, το 'stanford Prison Experiment, που έλαβε χώρα στις ΗΠΑ το 1971 - πολύ πριν το Big Brother. Η ταινία έκοψε περισσότερα από 1.500.000 εκατ. Εισιτήρια στη Γερμανία ενώ απέσπασε και το Βραβείο Σκηνοθεσίας στο Φεστιβάλ του Μόντρεαλ.Το πραγματικό πείραμα, λοιπόν, διεκόπη εσπευσμένα έξι μόλις μέρες μετά την έναρξή του, καθώς οι συμμετέχοντες μπήκαν «στο πετσί του ρόλου τους» και ανέπτυξαν σχέσεις ανταγωνισμού και αντιπαράθεσης σε βαθμό τέτοιο που η συνέχιση της διαδικασίας πιθανόν να οδηγούσε σε ακραίες και επικίνδυνες καταστάσεις. Οι «φύλακες» επέδειξαν απολυταρχικές συμπεριφορές υιοθετώντας αναίμακτες μεν, αλλά αυθαίρετες μεθόδους, με σκοπό την επιβολή τους στους «κρατουμένους». Οι τελευταίοι αναπόφευκτα αντέδρασαν έντονα οργανώνοντας ακόμα και εξέγερση! Ήταν πλέον φανερό πως όλοι οι συμμετέχοντες υφίσταντο μεγάλη ψυχολογική πίεση . Προ του φάσματος, λοιπόν, περαιτέρω εκτράχυνσης της καταστάσεως, ο Φίλιπ Ζιμπάρντο και το επιτελείο του προέβησαν στην άμεση διακοπή του πειράματος. Στη μεγάλη οθόνη, ωστόσο, όχι μόνο δε διεκόπη η διαδικασία, αλλά κατέληξε σε ανθρωποκτονίες και βιασμούς! «Αυτό πουλάει», εννοεί κοντολογίς ο Αμερικανός ψυχολόγος, όταν σήμερα κάνει λόγο για «επονείδιστη εκμετάλλευση της έρευνας, με καθαρά εμπορικούς σκοπούς». Για μια ακόμη φορά, η επιστήμη είχε θυσιαστεί στο βωμό του θεάματος και του κέρδους.