10/21/10

Λίγα λόγια για την προβολή της Δευτέρας (rear window)

  Μέσα από την ταινία αναδύεται η κριτική και επικριτική ενίοτε διάθεση του Χίτσκοκ απέναντι στον τύπο αυτό του ανθρώπου που διαμορφώνεται σ'ένα σύγχρονό (του) αστικό κέντρο. Το άτομο με όλες του τις προκαταλήψεις, τις φοβίες, την παθητικότητα, τις σχέσεις που αναπτύσσει με τους γύρω του, όλα αποτελούν ένα πρόσφορο πεδίο κριτικής.
  Όλη η δράση εκτυλίσσεται σε κάποια γειτονιά μιας μεγαλούπολης. O Jeff μετά από ένα ατύχημα μένει καθηλωμένος στο διαμέρισμά του, όπου απορροφάται παρακολουθώντας τις ζωές των γειτόνων του. Δίνεται η αίσθηση πως η ζωή αντιμετωπίζεται σαν θέαμα, με τον Τζεφ να αποτελεί το κοινό, τον παθητικό δέκτη που ενώ διψά για δράση νιώθει ανίκανος να επέμβει με κάποιο τρόπο στην πραγματικότητα, και η γειτονιά αποτελεί την οθόνη όπου εκτυλίσσεται η ζωή.
Ακόμα και η γειτονιά όμως δεν αποτελεί ένα οργανικό σύνολο ανθρώπων που αλληλεπιδρούν και αλληλοεπηρεάζονται. Ο καθένας είναι εντελώς διαχωρισμένος και αποκομμένος απ'τους άλλους. Ουσιαστικά δεν πρόκειται για γειτονιά αλλά για ανθρώπους που ζούν σε μια τοπική εγγύτητα. Η συμπεριφορά του Τζεφ είναι η πιο ηχηρή έκφραση αυτής της αποκόλλησης.
  Ένα ακόμη θέμα για προβληματισμό επανέρχεται μέσα από τη σχέση του Τζεφ με τη Λιζα. Στην ουσία, τίθεται υπό αμφισβήτηση η ανδροκεντρική αντίληψη ότι ο γάμος είναι για τον άντρα μια παγίδα σ'ένα κόσμο επιπολαιότητας. Τη στιγμή που ο Τζεφ αντιλαμβάνεται ότι η Λιζα δεν μπορεί να ανταποκριθεί σαν σύζυγος στις απαιτήσεις της ζωής του, παρουσιάζεται σαν έφηβος εθισμένος στις συγκινήσεις, ενώ εκείνη ως ενήλικη προσπαθώντας να βρει μια μέση λύση...